Οι Λεύκες όπως δεν τις ξαναζήσαμε ποτέ ξανά.
Η γιαγιά, (Ζωή Κονταράτου) που γεννήθηκε εκεί, έφυγε νωρίς αλλά πάντα επέστρεφε!! Αλησμόνητο το καλοκαίρι εκείνο!
Μικρά παιδιά πηγαίναμε στα σοκάκια και πάντα το βλέμμα μου στεκόταν στους μύλους πάνω στο λόφο, που τότε, στα παιδικά μου μάτια, φάνταζαν σαν πέτρινα φρούρια μιας άλλης εποχής.
Και ιστορίες για τον “χοιρόλακκο” -έξω απ' το χωριό- μας στοίχειωναν όλα τα μεσημέρια και τις νύχτες μας.
“Να μην περνάτε από κει διότι παραμονεύει ο διάβολος!!”
Μάλλον τελικά μας το λέγαν για να μην απομακρυνθούμε από το χωριό, μιας και η τοποθεσία ήταν προς την έξοδο.
Αφιερωμένο στην γιαγιά, που πολύ αργότερα (στην εφηβεία μου) με πήγε στο μοναστήρι στα Θαψανά και είχα τη μεγάλη τύχη να γνωρίσω τον πατέρα Φιλόθεο.
Αφιερωμένο επίσης τους προγόνους μου Μάρκο και Δημήτρη Κονταράτο, μοναχούς στο μοναστήρι της “Λογγοβάρδας” (19ος αιώνας) με το μοναστηριακό όνομα “Μάξιμος”.

- Μαργαρίτα Μπακέλα